Director: Brillante Ma. Mendoza Lead
Cast: Allen Dizon, Elijah Filamor Screenwriter: Troy
Espiritu Producer: Carlo Valenzona Editor: Diego Marx
Dobles Musical Director: Diwa de Leon
Cinematographer: Joshua A. Reyles
Genre: Drama, Crime
Distributor: Memento Films
Location: Philippines Running
Time: 1 hr 35 min
Technical
assessment:
3.5
Moral
assessment:
2
CINEMA rating: V18
MTRCB
rating:
R16
Sa paglusob ng pulisya sa hideout ng big time drug
dealer na si Abel (Baron Geisler), dalawang magkaibang karakter ang ipapakita
ni Direktor Brillante Mendoza: ang parang huwarang alagad ng batas na si Police
Sgt. Espino (Allen Dizon) at ang kaduda-dudang katauhan ng kanyang informant na
si Elijah (Elijah Filamor). Sila ang nagbigay ng lead para sa operasyon, na magiging isang madugong engkwentro sa
pagitan ng pulisya at mga tauhan ni Abel. Pagkatapos ng mahabang habulan at
putukan, patay si Abel at ang kanyang mga kasamahan. Pero bago magsidatingan
ang mga imbestigador sa crime scene,
ipupuslit ni Espino at Elijah ang backpack
ni Abel na naglalaman ng maraming pera at droga. Talamak pala sa kapulisan ang drug dealing, hanggang sa
kasuluk-sulukan at katas-taasang hanay. Maraming buhay ang mauutas, maraming
pamilya ang mananaghoy.
Andun ang tatak na handheld shots ni Mendoza. Pati ang claustrophobic medium at extreme
closeups na minsan ay nakakahilo dahil sa madalas ng paggalaw ng kamera.
Pero makakatulong yon para ipakita ang kaguluhan ng mundo ng droga. Kahit sa
mga low light shots, makikita na
maayos at malinis ang teknikal na pagkakagawa. Kaya naman ang raid scene sa kuta ni Abel ay talagang magpapakabog
ng dibdib, at magpapatunay ng kalibre at maturity
ni Mendoza sa paggawa ng pelikula. Huling-huli na sana ang atensyon ng
manonood, pero babagal ang takbo ng istorya sa paghahambing sa buhay ni Espino
at Elijah na parang maliligaw na sa kalagitnaan, at pahahabain pa ng mga
eksenang puede namang hindi na ipakita tulad ng isa-isang pagkuha ng fingerprint sa bawat daliri sa kamay ng
mga akusado. Oo nga at may magagandang eksena na talaga namang aantig sa puso
ng manonood: ang desperasyon sa buhay ng mga mahihirap sa lipunan na nabaon sa
droga. Ang panaghoy ng mga asawang naiwan ng mga biktima ng EJK, pati ang
tulalang ina sa burol kanyang anak sa kalye. Pero kapos ang pelikula. Kung
sinadya man ito ni Mendoza, gusto nating malaman kung bakit
Magandang
naipakita ang pagiging mapagmahal na ama ni Espino, at ang pagiging maasikaso ni
Elijah sa kanyang anak at asawa. Kung may aral mang mapupulot sa pelikula, iyon
ay ang realisasyon na may mabuting mukha pa rin ang taong inaakala nating
masama. Ito rin ang dahilan kung bakit di kami kampante sa pagtalakay ng pelikula
sa tema. Kasi’y parang walang tensyon o pag-aalinlangan sa kalooban ng mga
karakter. Para bang ipinanganak silang likas na masama. Nawala ang dalawang
nag-uumpugang pwersa sa bawat tao: ang kabutihan at ang kasamaan. Sa bawat
sandali, may pagkakataon tayong mamili sa dalawang pwersang ‘yan. Paulit-ulit
din ang pagsambit sa di daw maiiwasang pagkamatay ng mga tao, may sala man o
wala, dahil sa laban sa droga. Parang sinasabing dahil sa laganap na talaga ang
droga, humanda na tayo sa pagdanak ng dugo. Pero yan ay mga impresyon lamang namin,
dahil walang malinaw na mensahe ang pelikula na dapat sana, bilang
isang uri ng literatura at komunikasyong panlipunan, ay tumulong sa paghugis ng
pananaw ng publiko. Responsibilidad ng may akda, ng direktor, manunulat, at
lahat ng bumubuo ng produksyon, na bigyan ng sapat na batayan ang manunood para
makabuo ng opiniyon tungkol sa isyung tinatalakay nito. Sa ganang amin, hindi
nagawa ito ng Alpha: The Right to Kill. Ipinakita
nito ang isang mukha ng kapulisan, ang corruption
at pagkagahaman, pero di nito ipinakita kung bakit nabubuyo ang mga karakter na
gawin ang kanilang mga ginagawa. Halimbawa, bakit nagtutulak ng droga si
Elijah, dahil ba sa kahirapan? Si Allen, bakit sya corrupt, dahil sa pamilya?
Walang ganun, walang pagpapalalim ng pang-unawa. Parang naging isang
dokumentaryo ang pelikula na nangiming magbigay ng komentaryo.—MOE
