LEAD CAST: John Lloyd (Edgar), Meryll Soriano
(Kaye), Tirso Cruz (Bishop), Kystal Brimner (Angel/daughter), DIRECTOR: Erik
Matti SCREENWRITER:
Michiko Yamamoto, Erik Matti
PRODUCER: Erik Matti EDITOR: Jay Halili
MUSICAL DIRECTOR: Erwin Romulo (composer); Mikko Quizon (sound supervision) GENRE:
Crime, drama, family DISTRIBUTOR: Reality Entertainment Inc. LOCATION: Baguio, Philippines RUNNING TIME: 115 minutes
Technical assessment: 3.5
Moral assessment: 2
CINEMA rating: V18
Simple
ang buhay ng mag-asawang Kaye (Soriano) at Edgar (Cruz). Kaya lamang ay hindi
kuntento si Kaye sa kita niya sa pagtuturo kaya’t pinasok na rin niya ang
negosyo ng kanyang ama. Dahil relihiyosa ay madali niyang makukumbinsi ang
kanyang mga kasamahan sa kongregasyong kanyang sinasambahan na mag-ambag ng
malaking investment dito. Ngunit hindi
maisosoli ni Kaye ang ipinangakong kita sa takdang panahon. Dito niya
makikilala ang tunay na ugali ng kanyang mga kasamahan sa simbahan dahil
pagbabantaan ng mga ito ang pamilya dahil sa anim na milyong pagkakautang.
Mapipilitang manghimasok si Edgar upang protektahan ang kanyang mag-ina at
lalapit siya sa kanyang mga kapatid. Sila pala ay dating mga kasamahan ng
Acetelyne Gang at babalakin nilang looban ang mismong simbahan na
kinabibilangan ng mag-asawa.
Simple
din ang kwento at walang paliguy-ligoy na nasusundan natin ang kalooban ng
isang desperadong amang handang gawin ang lahat para sa kanyang pamilya.
Ibang-ibang John Lloyd ang mapapanod dito na lalong nagpaigting sa katauhan ni
Edgar. Matalino ang pagkakasulat ni Yamamoto at ang paghahabi ng daloy ng
kwento ni Matti dahil sa bawat eksena ay nakaabang ang manunuod kung anu ang
susunod na mangyayari. May respeto ni Matti sa manunuod kaya’t hindi niya
isinubo ang mga detalye o ang emosyon. May tiwala siya na kayang timbangin at
pagdugtungin ng manunuod ang naratibo sa mga masasakit na pasabog sa lipunang
ginagawalan ni Edgar. Ang kwento at ang pagkakakwento ang pinakamahusay na
aspeto ng Honor thy father dahil isa
ito sa mga pelikulang lokal na kailangan masusi ang manunood.
Tila
naubusan ng kabutihang loob ang mga tao sa Honor
thy father. Wala ni isa sa mga tauhan ang kinakitaan ng malasakit at
paggalang sa kapwa, kababaang loob, at kagandahang asal. Sa isang banda,
marahil ito ay isang pagsilip sa masakit na katotohanan sa kasalukuyang lagay
ng lipunan, pero sa kabilang banda, ganito ba kadaling husgahan ang isang
salinlahi at sabihing wala nang puwang para sa malasakit at kabutihan? Walang
paliguy-ligoy na isinusupalpal sa mukha ng manunuod ang paglubog ng moralidad
ng mga lipunan sa pelikula, walang pagtatago sa relihiyon, o tradisyon para
lamang maging mas katanggap-tanggap sa mga konserbatibo. Wala ring pagsusumikap
na bumawi sa lahat ng kasamaang nangibabaw sa mga tao at biglang magkaroon ng pagbabagong-loob
o pagsisisi. Walang pagkukunwari ang pelikula at naging matagumpay ang sining
ni Matti at kwento ni Yamamoto. Kaya nga lang, mahirap, lalo sa mga kabataang
di pa sanay kumilatis ng produksyon, ang lumabas sa isang maganda at masining
na pagtatanghal na lugmok sa kawalan ng pag-asa at pagkanegatibo ng buhay (lalo
na’t ang pinag-uusapan ay may kaugnayan sa relihiyon). Walang kahihiyang
ipinahahayag ng pelikula na ang pera ay umaalipin sa prinsipiyo at moralidad at
sa oras ng kagipitan mas madaling piliin ang madaling paraan, masama man ang
maging kahinatnan nito. Tila ba kasamaan ang nasa kaibuturan ng puso ng tao.
Totoo na ang kasamaan ay nandiyan lamang at biglang susulpot nang walang
pasintabi, ngunit hindi naman totoo na walang kahit isang mabuting kaloobang
lalaban dito sa pamamagitan ng pagmamahal, sakripisyo, integridad at
pag-uunawa. Ang pelikula ay mainam na gamiting halimbawa ng masining na
produksyon o simula ng debate ukol sa moralidad, pero maaaring makapagligaw ito
sa murang isipan ng manunuod o sa mga taong walang kakayahang manimbang sa
pagitan ng desperadong katotohanan at kathang-isip.
