Ang Babae sa Septic Tank 2: Forever is Not Enough

Direction: Marlon Rivera; Lead cast: Eugene Domingo, Kean Cipriano, Cai Cortez, Joel Torre, Jericho Rosales, Agot Isidro; Story/Screenplay: Chris Martinez, Marlon Rivera; Editing : Marya Ignacio; Cinematography: Lee Briones; Producer:Chris Martinez, Marlon Rivera; Music: Von de Guzman; Location: Metro Manila, Baguio; Genre: Comedy/Satire; Distributor: Quantum Films
Technical assessment: 3 
Moral assessment: 3 

CINEMA rating: V14  

Pagkatapos ng limang taon at ang award-winning na pelikulang "Walang-wala", muling magkikita at maaring magsama sa isang pelikula sina Direk Rainer (Cipriano) at Eugene Domingo (Domingo) sa isa na namang pelikula na pinamagatang "The Intinerary". Ang dating tahimik na si Jocelyn (Cortez) ay madaldal na Line Producer. Ang kwentong "The Itinerary" ay hango sa kasalukuyang pinadaraanang problema ni Rainer at ng kanyang asawa at dapat sanang paraan niya upang maayos ang gusot sa kanilang relasyon. Kaya naman puspsan ang bagbantay ng direktor na hindi malihis ang kwento. Pero sa isip ni Domingo, sapat na ang inaning tagumpay at parangal ng isang indie film at panahon na para gumawa sila ng pelikulang kikita sa takilya sa paraang kabisado at hinahanap ng mga manunuod. 

Mahirap iwasang hindi ihambing ang pelikulang ito sa naunang Ang Babae sa Septic Tank kaya naman medyo malata at kapos sa talim ang mga patama ng mga eksena. Kung ang una ay patutsada sa makasariling ambisyon ng mga Indie filmmakers, ngayon naman ay pambabatikos sa mga nauusong romcom (romantic comedy) na kabisadong-kabisado na ang mga sangkap na papatok sa takilya. Andun pa rin naman ang mga “quotable quotes” at "hugot lines", pero masyado nakasalalay ang pelikula kay Domingo at sa script na halos hindi mo na maaninag ang pananaw ng direktor. At dahil sumasapaw ang presensya ni Domingo sa mga eksena, hindi na rin maramdaman ang pinagdaraanang kirot ni Rainer na dapat sanang gigising sa kamalayan ng mga tao na may katotohanan palang nais iparating sa likod ng komedya. Sa kabuuan, nakakaaliw pa rin ang pagganap ni Domingo at sakto naman ang mga hirit ni Cortez at Torre. Sulit naman ang panunuod kung hindi mo gagawing batayan ang talino sa pagkakagawa ng naunang pelikula. 

Ang pelikulang Ang Babae sa Septic Tank 2: Forever is Not Enough ay hindi tungkol sa relasyon nina Rainer at ng kanyang asawa o ang pagbabalik pelikula ni Domingo. Ito ay isang pagbatikos sa kababawan ng mga manunuod na patuloy na tumatangkilik sa mga naka pormulang palabas para lamang matawa, kiligin at magbayad ng P250 sa panandaliang pagtakas sa lupit ng buhay. Wika nga ni Domingo, bakit gagastos ang tao para lang manuod ng paghihirap at lungkot. Pero sa kabilang dako naman, kailangang bang isakripisyo ang sining  at malikhaing pagpapahayag para lamang kumita sa takilya? Ang magandang tanong ng CINEMA, para kanino ang paggawa ng isang pelikula? Para sa mga manunuod na gustong takasan ang katotohanan at mabuhay sa pantasya sa loob ng dalawang oras? Kung ganon ay dapat nga sigurong maging mala-rosas ang pananaw para naman may pagtakas sa mundo—matalino man ito o mababaw.  O para ba ito sa pagpapahayag at paglikha ng obra? Kung gayon ay nasa kamay ng direktor kung ano at papaano ipalalabas ang nasa isip niya—maintindihan man ito ng tao o hindi. Kaya lang ang pelikula sa ngayon ay para sa mga namumuhunan. Kailangang tumabo sa takilya. Kailangang pilahan at kumita. At dahil sa ganitong pananaw, walang usapan ng sining o damdamin.  

Kung magiging masusi ang mga nanonood ng Septic Tank 2 ay dapat silang lumabas sa sinehan ng nakatungo dahil isa itong pagsampal sa nagiging kultura nila bilang manunuod, at mangako sa sarili na sa susunod at pipiliin na nila ang mga tatangkiliking palabas. 

Kabisera

DIRECTOR:  Real Florido, Arturo San Agustin  LEAD CAST:  Nora Aunor, Ricky Davao, JC De Vera, Jason Abalos, RJ Agustin  SCREENWRITER:  Real Florido  PRODUCER:  RJ Agustin  EDITOR: Tara Illenberger  MUSICAL DIRECTOR:    Vincent de Jesus  GENRE:  Sociopolitical drama  CINEMATOGRAPHER: Topel Lee  DISTRIBUTOR: Firestarters Manila Productions Inc.  LOCATION:  Philippines LANGUAGE: Pilipino with English subtitles RUNNING TIME: 110 minutes

Technical assessment: 2.5

Moral assessment:  2

CINEMA rating:  V18

Tampok sa Kabisera ang pamilya de Dios na pinamumunuan ng amang si Tunying (Ricky Davao), isang barangay captain, at ng kanyang maybahay na si Mercy (Nora Aunor).  Tipikal na middle class family sila, iminumulat nila ang kanilang mga anak nang matapat, magalang sa nakatatanda, may magandang asal, at nagpapahalaga sa pamilya.  Karamihan ng enkuwentro ng buong pamilya ay nangyayari habang nasa hapag-kainan sila: si Tunying ang nakaupo sa kabisera, sa kanyang kamay ay si Mercy, sa kaliwa ay ang panganay na lalaking si Andy.  Mapagmahal subali’t  marunong manindigan si Mercy bilang ina’t asawa; hindi siya kayang “paikutin” ng sinuman sa pamilya niya.  Si Tunying naman ay larawan ng ulirang lingkod-bayan—matulungin, masayahin, madaling lapitan, walang bahid dungis sa trabaho, at deboto sa pamilya.  Ngunit may kaaway na lihim si Tunying.  Makakaligtas siya sa dalawang beses na tangka sa kanyang buhay; sa ikatlo’y makikitil na siya.  Dito lulutang ang pagkamatatag ni Mercy bilang isang biyuda.  Sa gitna ng imbestigasyon sa masalimuot na pagpaslang kay Tunying, aakuin ni Mercy ang luklukan ng yumaong asawa—ang kabisera.

Matayog ang lipad ng Kabisera.  Diumano’y hangad nitong tumbukin ang isyu ng EJK (Extra Judicial Killings) sa ating lipunan sa kasalukuyan, pero sablay ang pagtalakay nito sa isyu.  Sa pagbubukas pa lamang ng pelikula—kung saan ang magnanakaw at papatay ay siyang mga ninakawan at pinatay gawa ng kanilang katangahan—ay malilito na ang manonood.  Ginawa nitong katatawanan ang temang “riding in tandem”, natanggal tuloy ang pangil ng halimaw na ito, ika nga.  Mahirap maki-simpatiya sa pamilya de Dios gawa ng malabnaw na pagganap ng karamihan sa mga batang aktor, at ng pagsasalarawan ng karakter ni Davao bilang katangi-tanging public servant—“too good to be true”, mawiwika mo.  Tila ang karakter lamang ni Aunor ang maituturing na kapani-paniwala, pero sa malas, kahit anong galing ng arte ni Aunor, hindi nasagip nito ang pelikulang nalunod sa sarili niyang ambisyon.  Masyadong maraming butas ang istorya, at sa dami ng gusto nitong sabihin, sumabog ito at nagkulang sa focus.  Sa tayog ng lipad, sumemplang.

Sinadya kaya ng direktor na “palabuin” ang karakter ni Tunying para pag-isipin ang manonood kung makatarungan ang kanyang sinapit?  (Eh bakeeeet?)  Masasabi mo ba tungkol kay Tunying, “Buti nga sa kanya, dahil santo-santito-yun-pala-maldito siya, salbahe!”?  Biktima ba si Tunying ng EJK tulad ng paniwala ng kanyang pamilya?  O nasambot ba ni Mercy ang pahiwatig ng kapatid ni Tunying na maaaring may sala rin si Tunying?  Paano pa man pagtatagni-tagniin ng manonood ang Kabisera, tiyak na lalabas ang ilang malalagim at makukulay na katotohanan sa ating lipunan: 1)  maraming napapahamak dahil sa maling akala;  2) super-kupad ang pag-usad ng paglilitis sa Pilipinas;  3) ang hustisya ay hindi tungkol sa tama o mali kungdi sa husay ng tao sa manipulasyon;  4) ang katotohanan ay kinukulapulan ng “technicalities” para mabansot ang imbestigasyon ng krimen; 5) napakadaling kumuha ng palsong testigo upang idiin ng kapulisan ang nasasakdal; 6) hindi dalisay ang pagdamay ng tao sa kapwa—gamitan lang.

Oro

DIRECTOR: Alvin Yapan  LEAD CAST: Irma Adlawan, Joem Bascon, Mercedes Cabral  SCREENWRITER:  Alvin Yapan  EXECUTIVE PRODUCER:  Feliz Guerrero, Mark Sandii Bacolod  PRODUCER:  Wimpy Fuentebella  GENRE:  Sociopolitical drama  DISTRIBUTOR: Feliz Film Productions  LOCATION: Caramoan, Camarines Sur  RUNNING TIME: 110 minutes

Technical assessment: 3

Moral assessment: 2.5

CINEMA rating: V14
Hindi lahat ng kumikinang ay ginto—sa Oro, ang obrang pambato ni Alvin Yapan sa MMFF 2016—"dugo ang kulay ng ginto".  Ang Oro ay isang malikhain at makatotohanang pagsasadula ng “Gata 4 Massacre” na naganap noong 2014 sa isang isla ng Caramoan, Camarines Sur.  Ilampung taon nang pangingisda ang pangunahing ikinabubuhay ng mga taga-Gata, pero kapag mahina ang huli, nagkakabod (gold panning) sila. Sa Oro, kahit na lugmok sa kahirapan, tahimik at payapa ang buhay nila sa pamumuno ni Kapitana (Irma Adlawan) at ng kanyang kanang kamay na si Elmer (Joem Bascon). Bigla na lang silang bubulabugin ng mga armadong lalaki na kasama sa tinatawag na Patrol Kalikasan (Environmental Patrol). Pagbabawalan silang magkabod dahil diumano’y nakasisira sila ng kalikasan at waa silang maipakitang permit, subalit di maglalaon, ang mga patrol mismo ang magkakabod at magpapatuloy ng operasyion ng ball mill. Sisikapin ni Kapitanang kumuha ng permit, habang ang ilan sa mga taga-Gata, dahil sa pangangailangang buhayin ang pamilya, ay mapipilitang magtrabaho sa ilalim ng kapangyarihan ng mga patrol. Pagkatapos ng apat na buwan, makakamtan ni Kapitana ang permit mula sa DENR, nguni’t hindi ito pahahalagahan ng lider ng patrol.  Lilisanin ng patrol ang isla nang may bantang magbabalik upang gumanti.  Isang gabi, nag-iinuman ang mga minero pagkatapos ng isang nakakapagod na araw sa pagkakabod, lulusob ang mga armadong patrol at walang-awang pagbababarilin sila ng mga ito.

Simple at natural ang pagganap ni Adlawan bilang Kapitana. Kapani-paniwala din si Bascon bilang Elmer at si Cabral bilang kasintahan nito. Sa katunayan, nagtagumpay ang buong cast na ipakita ang buhay at pamayanan ng Gata, Caramoan, pati na ang dynamics at interaction ng bawat isa. Nakatulong nang malaki ang pagsama ng mga mamamayan ng Gata sa mga nagsiganap upang maging higit na makatotohanan ang pelikula. Sadyang hindi rin ipinakita ni Yapan ang kariktan ng Caramoan upang mabigyan ng higit na pansin ng manonood ang kahirapan ng mga naninirahan doon, ang paniniil ng mga makapangyarihan, ang hindi pagpansin sa kanilang pagdurusa, at ang mahabang proseso ng pagmimina ng ginto. Payak ang storyline at ang dialogue, walang “hugot lines” at melodrama ngunit puno ng simbolismo: ang timbang ng ginto, ang mga aso, ang kwento ng mga mangingisda, ang apoy, etc., na humahamon sa manonood na mag-isip at manindigan.

Hanggang ngayon ay hindi pa nabibigyan ng katarungan ang apat na minerong pinaslang sa Gata noong Marso 22, 2014. Buong tapang na binigyan sila ni Yapan ng pagkakataong makapagsalita sa pelikulang ito sa pagkukwento ng kanilang naudlot na buhay at gumuhong mga pangarap. Ipinapakita ng Oro ang payapang pamumuhay ng mga dukha na puno ng pagmamalasakit, pangangalaga at pagdamay sa isa’t isa. Tulad ng pangingisda sa dagat, ang pagmimina ng ginto ay hanapbuhay para sa pang-araw-araw na pangangailangan. Walang nagmamay-ari ng minahan kundi ang buong bayan, ang barangay. Dahil sa kasakiman hindi lang sa kayamanan kundi pati na rin sa kapangyarihan at karahasan, ay dumaloy ang dugo sa Gata. Patuloy na nagaganap ang pagtapak sa mga dukha sa ating panahon at hinahamon tayo ng pelikula na harapin ang ating pagka-makasarili, pagpapabaya, at pagwawalang-bahala. Umiigting sa galit ang Oro at tinatanong tayo nito: Ano ang tama at mali? Alin ang mas mahalaga sa batas, ang pangalagaan ang kalikasan o ang karapatan ng tao? Ano ang katarungan? Para ba ito sa lahat, pati na ang mga dukha? Ano ang kapangyarihan?  Ito ba’y pag-aari ng may mga baril lamang?  Ano ang magagawa ko?  Matindi ang mga temang tinatalakay sa pelikulang ito lalu na’t napakaraming mga “hinihinalang suspek” ngayon ang basta na lang binabaril o pinapatay. Marahas at madugo ang pagpaslang sa mga minero ng Gata na hanggang sa ngayo’y nagpaparamdan at sumisigaw ng KATARUNGAN!  Mananatili ba tayong bingi?

Vince & Kath & James

DIRECTOR: Theodore Boborol  LEAD CAST: Julia Barretto, Joshua Garcia, Ronnie Alonte, Maris Racal  SCREENWRITER: Daisy G. Cayanan, Kim R. Noromor, Anjanette M. Haw  PRODUCER:  ABS CBN Film Productions     GENRE:  Romantic-Comedy  CINEMATOGRAPHER:  Gary Gardoce  DISTRIBUTOR:   Star Cinema  LOCATION:  Philippines  RUNNING TIME:   1 hour, 56 minutes

Technical assessment: 3.5

Moral assessment: 3

CINEMA rating: V13

Si Vince (Joshua Garcia) ay may matinding crush kay Kath (Julia Barreto) na kanyang kaklase ngunit dahil sa mababa nitong self-esteem, idadaan na lang muna niya sa kanyang blog ang kanyang nararamdaman. Sa blog na ito ay follower si Kath. Asar si Kath kay Vince sapagka’t lagi siya nitong binubuska. Matindi naman ang crush ni Kath sa varsity player na si James (Ronnie Alonte) na lingid sa kanyang kaalaman ay pinsan at kababata ni Vince. Malaki ang utang na loob ni Vince sa pamilya ni James sapagka’t sila na ang kumukop at nagpaaral dito buhat nang ito’y mag-high school at halos talikuran ng kanyang ina sa dahilang siya ay anak sa pagkakasala. Halos magkapatid na ang turingan nina Vince at James. Sapagkat nagiging kilala na rin sa campus si Kath sa pagiging Ms. Engineering, natipuhan din ito ni James. Aminadong torpe si James kaya’t hihilingin niya kay Vince na ito ang manligaw kay Kath sa pamamagitan ng pagse-send ng mga anonymous text messages. Labag man sa kanyang kalooban, mapapa-oo si Vince. Mahuhulog ang loob ni Kath kay James gawa ng mga texts ni Vince na paniwala niya ay galing kay James. Papayag itong makipagkita at magkakakilala sila ni James at magkakamabutihan hanggang maging silang dalawa na. Ngunit paano na kaya si Vince? Wala na kaya siyang pag-asa na makatuluyan si Kath?

Hindi na bago ang kuwento ng Vince & Kath & James ngunit hindi maitatanggi na nagawa nitong bigyan ng bagong bihis ang tila gasgas nang tema sa mga romcom. Updated at makabago ang naging pamamaraan ng pelikula sa pagtalakay ng mga concerns ng kabataan sa kasalukuyang panahon na kung tawagin ay mga millennials . Nariyan ang blogging at social media na talaga namang malaki ang impluwensiya sa mga kabataan. Maging ang pinaghanguan ng kuwento ng pelikula na Vince & Kath ay isang social serye. Kaya’t kung tutuusin ay talagang hindi orihinal ang kuwento. Subalit sadyang may matinding charm ang pelikula na dulot marahil ng maayos na pagkakadirehe at mahusay na pagganap ng mga aktor. Napakahusay ni Garcia sa pelikulang ito at angkop na angkop sa kanya ang katauhan ni Vince. Mahuhusay rin sina Barretto at Alonte. Bihira sa isang pelikula ang makakaya kang sabay na  patawanin, pakiligin, paiyakin at paisipin—ngunit nagawa ito ng Vince & Kath & James.

Makabuluhan ang mga inihain na saloobin ng Vince & Kath & James ukol sa mga millennials—ang kanilang mga damdamin at kung paano nila pinahahalagahan ang relasyon sa gitna ng pag-usbong ng teknolohiya. Ipinakita sa pelikula na bagama’t ang mga millennials ay nai-in-love sa pamamagitan ng text at impluwensiya ng social media, hindi pa rin nito isinasa-isang tabi ang kahalagahan ng personal ng pagkikilala at sinseridad ng pagkatao. Ang tunay na relasyon ay hindi pa rin maaring mag-survive ng pa-text-text lang kundi kailangan pa rin ang mainit na presensiya, atensiyon at panahon. Nagbalat-kayo man si Vince sa simula, ito ay katanggap-tanggap sa kinasadlakan niyang sitwasyon. Mababa ang kanyang self-esteem dahil sa kanyang nakaraan at karanasan. Ngunit kahanga-hanga ang kanyang positibong pananaw sa buhay—isang magandang halimbawa ito sa mga millennials na madalas ay emo (emotional)  at suicidal ang peg sa buhay na akala mo’y pasan na ang daigdig. Ano mang bagong teknolohiya pa ang umusbong, sinasabi ng pelikula na maraming bagay pa rin ang hindi magbabago sa paglipas ng panahon—ang kahalagahan ng relasyon, pagiging tapat, pagmamahal at pamilya ay mananatili. At mayroon ding matututunan sa mga millennials na ito—ang pagiging matapang sa pagsasabi ng saloobin at ang mabilis nilang pagpapatawad at pag-move-on sa buhay. Mga bagay na sadyang mahirap gawin ng kanilang mga lolo’t lola na laging nakaabang sa sasabihin ng kapitbahay, panay ang pagkapit sa mga gawi  “noong araw” at nagging gawi na rin ang pagtatanim ng sama ng loob. Dahil usaping crushes, lovelife at family life ang pelikula, nararapat pa ring gabayan ng mga mga magulang ang kanilang mga anak 13 taon pababa sa panonood nito.