DIRECTOR: Paul Soriano LEAD CAST: Robert
Villar, Alessandra de Rossi, Cesar Montano SCREENWRITER: Froi Medina PRODUCER: Marie Pineda EDITOR: Mark Victor
GENRE: drama [biographical]
CINEMATOGRAPHER: Odysse
Flores DISTRIBUTOR: Star Cinema LOCATION: Southern Philippines
RUNNING TIME: 70 mins.
Technical
assessment: 3.3
Moral
assessment: 3.5
CINEMA
rating: V14
“Before
Manny Pacquiao, there was Kid Kulafu”—ito ang mensaheng nasa mga poster ng pelikulang Kid Kulafu. Inilalahad ng Kid Kulafu ang dinanas na paghihirap
ng “Pambansang Kamao” na si Manny Pacquiao—ang mga pagsubok at pasakit na
bumalot sa kanyang buhay, kasama ng amang manhid at ng inang matatakutin
bagama’t deboto. Sa kabila ng
lahat, hindi naglaho ang pangarap ng batang Emmanuel na umangat sa buhay at
iahon ang kanyang pamilya mula sa kahirapang dinaranas. Nang matuklasan ng batang Pacquiao na
siya ay may kaibang kakayahan sa suntukan, ginamit niya ito bilang hagdanan
upang marating ang pangarap nang buo ang loob at walang walang lingon-lingon,
kahit na sa harap ng malalaking balakid.
Sa simula pa lamang ng
pelikula ay mababakas na ang kakaibang kalidad ng Kid Kulafu—mahusay ang potograpiya, ginagawang kapanapanabik ang
istorya. At bagama’t may mga “mabibigat”
na eksena (tulad ng paglalabanan ng military at rebelde), ang mga ito ay
“pinaraan” lamang at hindi pinalawig upang manipulahin ang damdamin ng
manunuod.
Kahanga-hanga ang pagganap ng
mga artista, lalo na nila Alessandra de Rossi na bigay-todo ang pagsasalarawan
kay Dionisia, at Buboy Villar na sadyang pumailalim sa pagsasanay bilang
boksingero at nagbigay-buhay sa batang Pacquiao na hindi nakilala ng
publiko. Ang matalinong paggamit
din ng mga simbulo ay nakatulong sa makinis at malalim na pagbubuo ng salaysay.
May ilang mga kritikong
iginigiit na hindi isang lehitimong pelikula ang Kid Kulafu kungdi isang advertisement,
isang anunsiyo, at ang ibinebenta nitong produkto ay ang “pambansang kamao” na
hindi na naman kailangang ibenta diumano pagkat “mabili” na ito. Maaari ngang walang isang “cinematic
plot” na matuturingan ang Kid Kulafu
ngunit kung isasa-alang-alang natin ang layunin ng pelikula, tama ang ginawang
hagod at habi ng direktor (Paul Soriano).
Pagkat naging pakay ng “biopic” na
Kid Kulafu na ituon ng manunood ang kanilang pansin sa papel na ginampanan
ng tadhana sa buhay ni Emmanuel Pacquiao, hindi ito umasa sa isang tradisyonal
na sangkap tulad ng “plot” upang mabuo—sa halip, tinuhog nito nang buong husay
ang ilang mga pangyayari, karanasan, at eksena sa buhay ng Pilipinong idolo
upang palitawin na ang paglalakbay ni Pacquiao tungo sa rurok ng tagumpay ay
iginuhit ng tadhana.
Tiyak na may ilan ding mahahalagang pangyayari
sa buhay ni Pacquiao ang nalaktawan sa ginawang pagtatagni-tagni ni Soriano sa Kid Kulafu, at ang pagtatapos ng
pelikula sa pagtatagumpay ni Pacquiao bilang boksingero, ngunit dapat alamin ng
manunood na hindi isang dokumentaryo ang Kid
Kulafu; bagkus, ito ay isang salaysay sa nais magbahagi ng pag-asa at
inspirasyon sa mga makakapanood nito, lalo na’t kung sila ay nasa abang kalagayang
tulad ng kampeyon noong kanyang kabataan.
Hindi
maikakaila na may mga magagandang “values” na lumutang sa Kid Kulafu, tulad ng pagiging masunuring anak (ni Manny), kababaang-loob,
pagmamahal sa pamilya, matatag na pagtitiwala sa Panginoon, disiplina upang
matamo ang tagumpay.
