Lead cast: Angelica Panganiban, Cesar Montano, Philip Salvador; Direction: Adolf Alix, Jr.; Screenplay: Lav Diaz; Producer: Ronald
Arguellas, Evelyn Vargas; Music: Lav Diaz; Cinematography: Albert Banzon; Genre: Drama; Distributor: Cinema One
Technical Assessment: 2
Moral Assessment: 2
MTRCB
Rating: R18
CINEMA
rating: R18
Si China Doll / Myrna Yu / Helen (Angelica Pangilinan)
ay dating kasapi ng isang grupong dahilan ng di mabilang na karahasan at pagpatay
sa lipunan. Bigla na lamang siyang nawala nang mahuli at ilagay sa witness protection program ng isang NBI agent (PhilipSalvador). Tahimik na
sana ang buhay niya hanggang
muling mailathala ang kanyang totoong kwento. Isang laos pero matinik na manunulat,
si Perry Nanali (Montano) ang gagamitin niyang kasangkapan para muling
makabalik sa pagsusulat ang lihim ni China Doll. Maggugulo ang buhay ng tatlo
dahil sa mga lihim na maaring mabunyag ang katotohanang ayaw mailabas.
Ginamit ni Alix ang istilo ng non-linear storytelling sa pelikula.
Ibig sabihin ay patalon-talon ang pangyayari mula kasalukuyan at iba’t ibang
panahon sa nakaraan. Hindi naman mahirap sundan – hindi dahil magaling ang
pagkakagawa – kundi dahil
iniba-iba naman ng produksyon ang pagkakagawa sa bawat panahon. Mahusay
naman ang pagkakaganap ng mga pangunahing tauhan pero hindi gaanong nakalusong
ang pagkakaganap sa konsepto ng tauhan. Kulang ang pagkamisteryosa ni
Pangilinan bilang si China Doll na hinuhubaran ng katotohanan at hindi naman
gaanong mabagsik si Salvador bilang NBI na maraming itinatagong lihim. Sa totoo
lang, sa ordinaryong manunuod, hindi mararamdaman ang sinasabing sapin-sapin na
katotohanan. Ang bisa ng paggamit ng pagkukwentong non-linear ay nasa kakayahan na masilip ang kapirasong katotohanan
at unti-unting mabuo ang kwentong salungat sa unang inakala. Sa magulong
paroo’t parito ng China Doll, iisang
pisngi pa rin ng katotohanan ang nabubuo at wala namang misteryong natatambad
dahil simula pa lamang ay alam mo na ang takbo nito. Masyadong nagpaka-indie ang pelikula dahil marahas ang mga
ilaw at hindi man lamang sinikap pantayin ang kulay at pagkakayari ng bawat
eksena. Hindi siguro ito ang pinakamabisang paraan para ipakita na marahas ang
katotohan. Ang makakagusto lamang nito ay ang kapwa manunulat o indie director na nais makita ang lalim
ng pelikula kapag hindi ito nasasakyan ng masa.
Hubad na katotohanan… iyan ang nais itambad ng
pelikula sa pagsusumikap na unti-unti nitong hubarin ang saplot ng
kasinungalingan at pagtatahi ng mga alamat. Sabi natin, ang katotohanan ay
nakakapagpalaya, pero sa pelikula… ang pag-akap sa katotohanan ay nakakamatay.
Gusto ba nitong ipahiwatig na ang katotohanan ng mas malakas at mas matapang
lamang ang dapat mangibabaw? Papaano kung ang katotohanan ay makasisira ng mga
buhay? Dapat ba itong ibunyag pa kahit wala namang kabutihang idudulot? Hindi
sinagot ng kwento ang mga tanong na ito. Bagkus, inihain lamang at
pinababayaang tuldukan ito ng nalilitong manunuod. Pero dahil wala sa mga nagtangkang
magbago o maging tapat ang nabuhay, madaling masabi na karahasan ang naka-umang
sa taong sasagasa sa mga naglilihim. Masyadong marahas at magulo ang pelikula
para sa simpleng manunuod. Mas mabuting piling-pili lamang ang tumangkilik
nito.
