Ang Babae sa Septic Tank

CAST: Eugene Domingo, JM de Guzman, Kian Cipriano, Cai Cortez; DIRECTOR: Marlon Rivera; SCREENPLAY: Chris Martinez; LOCATION: Manila; GENRE: Comedy; RUNNING TIME:100 minutes.

Technical Assessment: 2.5

Moral Assessment: 2.5

CINEMA Rating: For viewers age 14 and above.

Hindi magkamayaw sina Rainier (JM de Guzman) at Bingbong (Kian Cipriano) sa ginagawa at binubuo nilang indie film  na pinamagatang “Walang-wala” na siyang ipambabato nila sa mga international film festivals.  Si Rainier ang producer habang si Bingbong naman ang direktor. Kasama nila bilang Production Manager si Jocelyn (Cai Cortez). Habang pinag-uusapan ng dalawa ang binubuong kuwento ay nabubuo naman ang mga eksenang ito sa isip ni Jocelyn. Ang “Walang-wala” ay patungkol sa isang ina na si Mila na nahihirapang tustusan ang pangangailangan ng pito niyang anak kung kaya’t mapipilitan siyang ibenta sa pedopilya ang isa niyang anak. Si Eugene Domingo ang pangunahin nilang artista na nais nilang gumanap bilang bida. Sa sanga-sangang imahinasyon at paghihimay nina Rainier at Bingbong, kasama na rin ang panghihimasok ni Eugene Domingo bilang bida ng pelikula, makikita ang iba’t-ibang perspektibo at posibilidad ng “Walang-wala”. Nariyang maging isa itong dokumentaryo, musical at maging isang soap opera.

Isang matalinong produksiyon ang Ang Babae Sa Septic Tank. Nagawa nitong kilitiin ang imahinasyon ng mga manonood sa maraming posibilidad ng isang materyal pampelikula. Sa pagsilip sa mundo ng paggawa ng independent film ay makikita ang maraming realidad na nakapaloob dito. Bagama’t simpleng maituturing ang kuwento ay hitik ito sa mensahe patungkol sa pang-aabuso ng sistema ng sining na siya mismong kinabibilangan ng pelikula. Walang itulak kabigin ang mga nagsiganap at nangungun na riyan si Eugene Domingo na gumanap bilang siya at ginampanan din niya sa iba’t-ibang atake ang papel ni Mila. Isa ito sa pinakamahusay na pagganap ni Domingo at hindi tatayo ang pelikula kung hindi dahil sa husay niya. Sa kabuuan ay pulido ang pagkakagawa ng pelikula sa kabila ng kakulangan nito ng tunay na kuwento. Ang mga komentaryo nito sa lipunan ay sapat na upang mapukaw at makiliti ang mga manonood.

Sa gitna ng matitinding hagalpak ng tawa ay hinahalukay ng Ang Babae sa Septic Tank ang maraming sakit ng ating lipunan. May matinding kahirapan sa ating paligid at walang konkretong aksiyon ang mga mamamayan upang ito ay maibsan. Sa halip, ito ay niroromantiko at inaabuso ng ilang sektor ng lipunan na tulad ng pulitika at particular na rin ang sining ng pelikula. Sa kahirapan ng buhay nakakatagpo ng inspirasyon ang mga alagad ng sining na ginagamit lamang nila sa pansariling interes. Ang kahirapan, prostitusyon, at marami pang sakit ng lipunan na makikita sa mga bansang kung tawagin ay Third World tulad ng Pilipinas, ang siyang pumapatok at bumebenta sa mga film festivals na karaniwang ginagawa sa mga bansang mauunlad. Ang pelikulang tumatalakay sa mga sakit ng ating lipunan ang siyang ipinapamalas sa mata ng mga banyaga. Sa prosesong ito, nagiging mababa ang tingin sa atin bilang lipunan kapalit ng tagumpay para sa mga tinuturing na alagad ng indie filmmaking.  Katulad ng mga simbolong umiinog sa pelikula, sa kabila ng kinang ng mga bituin at makinang na daigdig ng pelikula, pawang “dumi” lang ang  lahat na itinatago ang kabulukan sa halip na usisain at gawin ang nararapat upang maiangat ang uri ng pamumuhay ng mahihirap nating mga kapatid at kababayan.