Technical assessment: 3.5
Moral assessment: 2.5
CINEMA rating: V14
Moral assessment: 2.5
CINEMA rating: V14
Uuwi mula sa Amerika ang
mag-asawang Elaine at Rommel (Bing Loyzaga at Yul Servo), kasama ang dalagang
anak na si Rachel (Jasmine
Curtis-Smith) upang alagaan si Mara (Nora Aunor), kapatid ni Elaine na may dementia, isang kalagayan ng matinding pagkalimot at panglalabo ng isip. Sa pag-asang
makatutulong sa paggaling ng demensya ni Mara ang pagbabalik nito sa bahay na
kanyang kinalakihan, magbabakasyon silang lahat sa kanilang ancestral home sa Batanes.
Tatlong bagay ang matatawag na mga
“panalong puhunan” ng Dementia: ang Batanes, ang musika, at si Nora
Aunor.
Isipin nyo na lang, kung siyudad o
isang makabagong probinsya ang pangyayarihan ng istorya, tiyak na mababawasan
ang hiwaga nito—di tulad ng Batanes na pumupukaw sa pagkamalikhain ng cinematographer. Ang musika: sa simula pa lamang ay
isinisilid na nito ang damdamin ng manonood sa isang “mood” na mananatili sa
kahabaan ng pelikula.
At si Nora Aunor? Tila ipinanganak siya para gumanap sa
ganitong mga papel—tulad ng sa Himala—kung
saan ang kanyang katauhan ay tila isang bugtong, nababalot ng hiwaga, lalo pa’t
kakaunti ang mga linyang dapat bigkasin ng aktres kaya’t babantayan mo na lang
ang kanyang mukha, mga mata, at kilos upang matanto mo ang kahalagahan nito sa
pagbubuo ng salaysay.
Napakagaling ng pagkakagamit ng
angking ganda ng Batanes uang isulong ang drama; malamang ay inspirasyon na rin
ito sa mga artista upang gampanan nang kahanga-hanga ang kanilang mga
papel. Kakatwa lamang na ang
ikinabawas ng lakas ng Dementia ay ang
mga idinagdag ditong sangkap na hindi makatuturan.
Malaman ang kuwento ng Dementia, bagama’t may mga sangkap
itong kapag kinuwenta mo na sa dulo ay kalabisan lang naman pala, hindi
nakakadagdag sa kabuluhan o takbo ng istorya; sinadya kaya ito para “iligaw”
ang pagpapalagay ng manonood, o kaya’y upang “busugin” ang sabik ng mga tao sa
karaniwang katatakutang natatagpuan sa karaniwang horror movies?
Kahit na may mga panggulat na
eksena at multo ang Dementia, hindi
ito isang “horror movie” o kababalaghan kaya. Ito’y isang palaisipan na nag-aanyaya sa manonood na sakyan
ang kalagayan ng isang taong may demensya—kinakalawang ang alala-ala, pumupurol
ang isipan.
Naililibing kaya kasama ng isang
yumaong mahal sa buhay ang kasawiang namagitan sa dalawang nilalang? Ito ang nais bungkalin ng Dementia: sadya kayang nakakalimot ang
may sakit, o mayroon lamang siyang gustong ibaon sa limot? Kung sadyang nakakalimot na nga siya,
bakit may isang higit pang makapangyarihang ala-ala ang tumatangging sumama sa
libingan? Ano ang tunay na
bumabagabag kay Mara—demensya, o konsiyensya?
