American Hustle

DIRECTOR: David O. Russell  LEAD CAST: Christian Bale, Bradley Cooper, Amy Adams, Jeremy Renner, Jennifer Lawrence  SCREENWRITER:  Eric Warren Singer, David O Russell  PRODUCER:  Charles Roven, Richard Suckle, Megan Ellison  EDITOR:  Jay Cassidy, Crispin Struthers, Alan Baumgarten  MUSICAL DIRECTOR:  Danny Elfman  GENRE: Crime Comedy-Drama  CINEMATOGRAPHER:  Linus Sandgren  DISTRIBUTOR: Columbia Pictures  LOCATION:  United States RUNNING TIME:  138 minutes

Technical assessment: 3.5

Moral assessment: 2

MTRCB rating

CINEMA Rating: A18 and above

            American Hustle is a crime drama that involves two con artists who collaborate with FBI agents to catch corrupt local and national government officials in a big scam.  Christian Bale is Irving Rosenfeld, a professional con artist who makes money by swindling unsuspecting individuals. While still married to a quirky and unpredictable Rosalyn (Jennifer Lawrence), he meets the sexy and street-smart Sydney Prosser (played by Amy Adams), who becomes his mistress. Both believe in what they can do and accomplish as a team. With Prosser at his side, Rosenfeld’s swindling activities flourish. But the FBI catches them in one of their loan scams. In exchange for their release, Richie DiMaso (Bradley Cooper) gets Rosenfeld to collaborate with the FBI in nailing some politicians involved in corruption. Rosenfeld befriends Mayor Carmine Polito  (Jeremy Renner) of Camden, New Jersey, a charismatic politician who wants to build a gambling casino in Atlantic City, in order to generate jobs for his constituents.

Director David Russell was able to bring together an ensemble of big name stars who delivered their roles very well. Bale is believable in his portrayal of Rosenfeld as a con artist, complete with thinning hair combed over his head and pot belly. Despite his flawed character, he’s got a soft spot for his stepson Danny, whom he adopted and regarded as his own. Adams is very good in her characterization of Sydney Prosser, with her expressive eyes conveying so eloquently the angst that she feels inside of her. Lawrence also stands out in her role as the long-suffering wife who feels left out and unloved. Meanwhile, the antics of Cooper’s character Richie DiMaso leaves one to wonder if such attitude is indeed tolerated in the agency.  Renner’s Carmine Polito, however, is reminiscent of a typical politician who sweet talks people into believing that he does everything for them, at their service.

            American Hustle received ten Academy award nominations, including Best Picture, Best Director and Best Original Screenplay.  But lest we get carried away by the Oscar’s nod, note that the movie has many disturbing elements that would necessitate discussion in the light of Christian values. American Hustle alludes to the most stunning scandals that rocked America in the late 1970s that involved the mayor of New Jersey, some congressmen, senators and a mafia group. Sex, money and manipulation are all part of the deal.  Although corrupt politicians in American Hustle were apprehended by government authorities, Rosenfeld and Prosser went on to live their life quietly without serving time in prison as part of the deal with FBI. Sex and money serve as potent means to achieve the end. Achieving one's dream at any cost without regards to morality and ethics is, in any language, definitely unacceptable.

Wolf of Wall Street

 DIRECTOR: Martin Scorsese  LEAD CAST:  Leonardo DiCaprio, Jonah Hill, Margot Robbie, Matthew McConaughey, Kyle Chandler, Rob Reiner  SCREENWRITER:  Terence Winter  PRODUCER:  Marin Scorsese, Leonardo DiCarpio, Riza Aziz, Joey McFarland, Emma Tillinger Koskoff  EDITOR:  Thelma Schoomaker  GENRE: Drama  CINEMATOGRAPHER:  Rodrigo Prieto  DISTRIBUTOR:  Paramount Pictures & Universal Pictures  LOCATION:  United States  RUNNING TIME:  179 minutes

Technical assessment:  3.5

Moral assessment:  2

MTRCB rating:  R 16

CINEMA rating:  V 18

Twenty-two year-old Jordan Belfort (Leonardo DiCaprio) is a Wall Street broker who just like any devoted family man works hard to fulfill his hunger for a comfortable life.  Unfortunately, the stock market crashes on the very day he earns his license, causing him to lose his job.  However, he has learned the ropes well enough to reinvent himself, and soon lands a position in an obscure “penny stocks” company on Long Island that gives huge commissions.  His slick ways, glib tongue, and drive to get rich quick are his greatest spurs in that ill-regulated branch of the finance industry, propelling him to ill-gotten wealth until he establishes his own company, ritzily named “Stratton Oakmont”, with a handful of money-minded cronies led by Donnie Azoff (Jonah Hill).  Attaining such wealth that he never even dreamed of dreaming of, Belfort is changed, dumps his wife to get a new one every man will drool over (Margot Robbie), and acquires expensive vices to match his status.  But Stratton Oakmont won’t remain in obscurity for long; when FBI agent Greg Coleman (Kyle Chandler) opens a file on Belfort, rough sailing begins.

            The wolf of Wall Street is not a documentary but a fictionalization of Jordan Belfort’s self-serving memoir by the tandem of Martin Scorsese and Terence Winter.  Belfort, a white-collar criminal fueled by drugs, greed and sex, emerges—through Winter’s screenplay and Scorsese’s direction—as an ambitious conman who’s given to excess but who nonetheless charms his audience into stupefaction.  DiCaprio plays a character he had never done before, in control of the world by day, controlled by his weaknesses by night, and a slave to his appetites 24/7.  DiCaprio’s untethered performance as a drug addict (particularly in that scene where he hits his wife and endangers his daughter’s life) is more than convincing—it’s as though Scorsese pulled all the stops and let loose the talented actor to play the depraved anti-hero.   While in that scene where Belfort tries to bribe an FBI agent while in his yacht, DiCaprio’s subtlety as an actor is beyond admirable.  The sets and the cinematography blend to render powerful scenes depicting man’s various states of servitude to materialism and the flesh.
            The wolf of Wall Street reeks with sexual stench and profanity; it glorifies amorality and glamorizes vice.  There is one moment when a shadow of contrition whiffs by—when having survived a sea disaster Belfort thinks God has given him a chance to change his unscrupulous ways—but this is swallowed up by the orgiastic excess of his lifestyle.  When justice finally catches up with him he gets a three year prison term at the end of which the arrogant Belfort launches his new career as a speaker motivating future salesmen.  Is the movie to be condemned?  Not the movie, but the reality which it parodies.  Despite the depravity and debauchery portrayed by it, The wolf of Wall Street is an indictment of greed.  But instead of passing a moral judgment on that reality, Scorsese—a Catholic—presents it as a black comedy of America’s addiction to money-making at all cost.  There are two small voices Belfort hears but fails to listen to—his father’s which is the voice of reason, and the FBI agent Denham’s which is the voice of principles.  Often, in the movies, the visible overpowers the audible.  This could happen with The wolf of Wall Street; only  mature and discerning viewers will catch Scorsese’s cautionary tale it tells.

Bride for rent

DIRECTOR:  Mae Cruz LEAD CAST:  Kim Chiu, Xian Lim SCREENWRITER: Carmi Raymundo, Charlene Grace Bernardo   PRODUCER:  Charo Santos-Concio  GENRE: Romantic Comedy  DISTRIBUTOR:  Star Cinema LOCATION:  Philippines RUNNING TIME:  115 minutes

Technical assessment:  3

Moral assessment:  3

MTRCB rating:  PG

CINEMA rating:  PG 13

Sa romantic comedy na Bride for Rent, “spoiled” si Rocco (Xian Lim), maluho, walang inaalala sa buhay kungdi ang magpakasaya.  Sa gabi bago dumating ang ika-25 niyang kaarawan, magpa-party at malalasing siya kasama ng barkada, at matatalo siya sa casino ng 10 milyong piso, ang salaping dapat sana’y gagamitin niya sa negosyo.   Mapapalitan lamang niya ito kung makukuha na niya ang “trust fund” na inilalaan sa kanya ng lola niyang si Lala (Pilita Corrales).  Pero hindi pala ganoong kadali iyon, dahil may kondisyon si Lala: dapat ay mag-asawa muna siya bago niya matatanggap ang “trust fund”.  Sa kabilang dako, mahigpit naman ang pangangailangan ni Rocky (Kim Chiu), isang dalagang may ambisyong mag-artista at siyang sumusuporta sa kanyang pamilya.  Mapapakinabangan ni Rocky ang hilig niya sa pag-arte nang makakapasa siya sa “audition” ni Rocco na naghahanap ng isang babaeng magpapanggap na asawa niya—para lamang makuha na niya ang inaasam-asam na “trust fund”.

Bagama’t masaya ang dating ng pelikula gawa ng pagiging makulay nito, nakaka-distract naman ang sobrang pula sa paligid—nagmumukha tuloy mga bakla ang mga lalaki dahil animo’y naka-lipstick sila sa lahat nang eksena. May isa kaming puna sa casting—ito’y madalas na kakulangan sa mga pelikulang Pilipino kung saan may mga “pamilya” sa kuwento.  Kadalasan, hindi man lamang gawing magkakahawig ang mag-anak—tulad ng mga magkakapatid dito nila Rocky, wala ni isang bahagya man lamang nakahawig ng ama,  halimbawa.  At maniniwala ba kayo sa sa guwapo’t guwapa ng mga magkakapatid (na hindi rin naman mga bobo), at sa lusog ng ama, ay magiging palamunin lang silang lahat ni Rocky?  (Ano ba ang basehan ng pagpili ng mga gaganap na mag-anak?  Ah, ewan!)   Umaasa ang Bride for Rent sa kiliting dulot ng tunay-na-buhay na relasyon ni Lim at ni Chiu, kaya naman hindi maituturing na “pagganap” ang ginawa nilang pag-arte ditto; pati halikan at titigan ay totoo.  Nakakasawa din ang arte ni Chiu na tila yatang pumalit sa trono ni Toni Gonzaga sa larangan ng overacting at over pa-kyut.  Nakakaaliw namang panoorin ang isang “bagong-lumang mukha” (Corrales) na kamangha-mangha ang sariwa pang mukha at sa kabila ng di na maitagong pagkatuyot na leeg at mga kamay ay “may asim” pa rin, ika nga. 

Likas na mabubuting tao ang ipinapakita sa Bride for Rent, bagama’t gawa ng iba’t ibang kalagayan o pangangailangan, sila ay nakakaisip gumawa ng kung ano anong solusyon malutas lamang ang problema.  Hinangad ng pelikulang ipakita na ang pag-aasawa ay mistulang isang halaman na inaalagaan, na nakatanim sa matatag na pag-uunawaan at dinidilig ng walang sawang pag-bibigay ng sarili sa minamahal.  Ito’y isinagawa sa tulong ng mga mag-asawa sa tunay na buhay na ipinaloob sa kuwento bilang mga tampok na panauhin. May istorya namang maituturing ang Bride for Rent, may dulot ding mga aral, pero formulaic din ang kuwento—may party, may kasalan, may pa-kyut-an hanggang magkatuluyan—at hindi kapani-paniwalang maging totoo ito sa tunay na buhay.  Magkagayunman, hindi maikakaila na patok ang formula nito sa mga manonood, base sa milyon-milyon nitong kita sa takilya.  Humigit-kumulang, mahuhulaan na natin kung ano ang panglasa ng Pinoy pagdating sa pelikula.

The legend of Hercules

Running Time: 99 minutes  ; Cast: Kellan Lutz, Liam McIntyre, Scott Adkins, Roxanne McKee; Direction: Renny Harlin; Story/ Screenplay: Sean Hood, Daniel Giat; Producer Boaz Davidson, Renny Harlin et al; Cinematogrpahy:  Sam McCurdy; Music: Tuomas Kantelinen;  Editing:  Vincent Tabaillon; Genre: Action-Adventure Distributor: Summit Entertainment;  Location: Greece

Technical Assessment:  2

Moral Assessment: 3

CINEMA Rating:  V 14

The Legend of Hercules begins with King Amphitryon (Adkins) challenging the King of Athens to a winner take a battle.  Easily defeating his opponent, Amphitryon takes over the army and kingdom to the disgust of his wife Queen Alcmene (McKee). Realizing her husband’s growing insatiable desire for power and aggression, she prays to the gods for guidance. Her answers her call and promises her the son of Zeus whom she will bear and eventually will defeat the king. Years past, Alcmene’s son with Zeus takes on the name Alcides (Lutz) and grows into a burly yet gentle prince in love with Hebe (Weiss), the princess of Crete. He willingly stays in the shadows as his half-brother Iphicles takes credit for Alcides’ success. However, when the king announces the betrothal of Iphicles to Hebe and betrays Alcides to the Egyptians, Alcides must accept and embrace his fate as Hercules – the half-mortal, half-god son of Zeus – who will deliver Greece from the tyrant king and bring peace and harmony back to the nation.

The movie may have the viewer scouring through the original storyline of the half-mortal Hercules as it introduced characters and sub plots so different from the more popular animated versions. While it did retain more of the original flavour of the classical myth plot, the treatment was so terrible complicated yet diluted that one would definitely prefer the adolescent versions. If we get pass the thinly conceived storyline and character development and just take the computer-generated effects that uselessly peppered the scenes, then we would be even more confused as it merely demonstrated the technical ability of the post production team and senselessness of their efforts. Lutz who should have retained his non-speaking character in the previous vampire film series made matters worse with his non-existent acting prowess that gave neither life nor depth to what could have been a dramatic character. In fact, none of the actors could act and evoke sympathy or support from the audience. The Legend of Hercules was too dull as an action film, too lifeless as a romantic drama and too uninspired as an epic film.

The movie tried hard to compare Hercules to Jesus Christ. In so many instances, the parallelism were obvious – a prophesy of the promised savior, the divine conception – it could have worked and delivered a powerful message if there was more effort and intelligence placed in the direction. Instead, what was left were the indiscriminate fighting and killings, betrayals and the desire for revenge. While Hercules did embrace his destiny and fulfill his mission, we doubt if it was a result of a realization that peace, justice and brotherhood were far more important than his self-serving desire to take back his lover and kill his step father. Neither was he a hero whom people can rally behind as he had no redeeming nor outstanding human or divine qualities viewers can relate to.

Walking with dinosaurs

VOICE CAST:  John Leguizamo, Justin Long; Skyler Stone; Tiya Sircar  DIRECTORS:  Barry Cook, Neil Nightingale  SCREENWRITER:  John Collee DIRECTOR OF PHOTOGRAPHY: John Brooks  EDITOR: John Carnochan  MUSIC: Paul Leonard-Morgan  PRODUCERS: Mike Devlin, Amanda Hill, Deepak Nayar  EXECUTIVE PRODUCERS: Stuart Ford, Marcus Arthur, Tim Hill, David Nicksay, Miles Ketley, Zareh Nalbandian  DISTRIBUTOR:  20th Century Fox  GENRE:  Action/Adventure, Animation, Kids  LOCATION: Alaska and New Zealand  RUNNING TIME: 87 minutes

Technical assessment: 3.5

Moral assessment: 3.5

MTRCB rating:  G  (for all ages)

CINEMA rating:  V 13 (for Viewers 13 years old and below, with parental guidance)

Dinosaurs Patchi (Justin Long) and Scowler (Skyler Stone) are brothers from the Pachyrhinosaurus family—meaning “thick-nosed lizard” in Greek.  When they happen to watch their father in a fierce and fatal battle with a gorgosaur—meeting his death when pinned down by a fallen tree—life changes for the orphaned brothers.  Tough guy Scowler has ambitions to succeed his father as alpha male of the tribe, while his younger brother Patchi is quite content in not being the strongest or the biggest dino of the herd.  Circumstances, however, lead the brothers to the unexpected.  In their trek for survival, they are accompanied by Patchi’s loyal friend, the parrot Alex (John Leguizamo).

The most outstanding thing about Walking with dinosaurs is the extensive research made towards the creation of the movie.  Walking with dinosaurs is a feature update of the six-part BBC television show (with the same name) that boasted 700 million viewers globally when it was shown in 1999.   The research and the cutting edge 3D Fusion Camera System (used for Avatar by James Cameron) combine to recreate the earth and its creatures 70 million years ago.  Grafting the television series’ documentary style onto the full-feature format to craft a movie that young and old alike could relate to, the creative team of Cook, Nightingale and Collee spins the coming-of-age tale that shows Patchi as a hatchling up to the time it finds a mate, punctuated by dinosaur data superimposed on the screen and voiced over, adding a lecture feel to it.

To the viewers’ delight, a dinosaur is humanized in Walking with dinosaurs.  Patchi’s development—from the nest, through his navigation of his environment, his trek for survival, his inevitable conflict with his brother, and the love-at-first-sight he had for…well, pretty (by dinosaur standards) and fair-complexioned Juniper (Tiya Sircar), is portrayed in a manner that would endear an otherwise ugly, lumbering, tough-hided prehistoric predator to viewers.  What boy would not go through life as Patchi did?  The emotions are so real—sorrow, joy, fear, love, jealousy, anger—even if in the back of your head you’d honestly doubt if dinosaurs were capable of feeling as they are made out to be in this movie.  But could dinosaurs forgive and love unconditionally?  Let the last few minutes of Walking with dinosaurs answer that—and maybe put many humans to shame.

Boy Golden: Shoot-to-Kill

DIRECTOR: Chito S. Rono  LEAD CAST:  KC Conception, George Estregan, John Estrada, Eddie Garcis, Baron Geisler, Tonton Gutierrez, Jhong Hilario, Gloria Sevilla  SCREENWRITER: Catherine O. Camarillo, Guelan Varela-Luarca  PRODUCER:  Joven Tan  EDITOR:  Jason Cahapay, Ryan Orduha, Carlo Manatad  MUSICAL DIRECTOR:  Carmina Cuya CINEMATOGRAPHER:  Carlo Mendoza GENRE:  Action/Thriller  DISTRIBUTOR:  Viva Films  LOCATION: Philippines  RUNNING TIME: 120 minutes

Technical Assessment: 3.5

Moral Assessment: 2

MTRCB rating:  R 16

CINEMA Rating:  V 18

Ang pelikula ay hango sa tunay na buhay ni Arturo Porcura (George Estregan), na kilala noon bilang Boy Anino na dating leader ng Bahala Na Gang noong dekada 60. Sinalakay noon ng grupo ni Tony Razon (John Estrada) ang bahay ni Boy Anino kung saan pinaslang ang buong mag-anak niya, pinagsamantalahan ang kapatid at iniwang walang buhay ang buong gang niya. Himalang nabuhay si Porcura at ngayon siya’y nagbabalik bilang si Boy Golden at ang hangad niya’y paghihiganti kay Razon. Sa kanyang paghahanap ay makikilala niya si Marla D. (KC Concepcion), isang mananayaw sa isang bar, na  mayroong mabigat na galit din kay Razon at nagbabalak ding maghiganti. Matupad kaya nila ang kanilang hangarin gayong matinik at makapangyarihan ang grupo ni Razon?

Makasining ang pagkakagawa ng Boy Golden. Mula sa madetalyeng disenyo ng produksiyon, hanggang sa mga kuha ng camera, kitang pinagbuhusan ng husay at talino ang pelikula. Hindi biro ang buhayin ang itsura ng Maynila ilang dekada na ang nakakaraan, pero nagawa itong kapani-paniwala ng Boy Golden. Maganda rin ang daloy ng kuwento na naka-sentro sa buhay-gangster noong araw. Nakakaaliw ang mga eksena ng kantahan, sayawan at labo-labo sa bandang huli. Pati ang mga beteranong artista na sila Eddie Garcia at Gloria Sevilla ay mga agaw-eksena sa pelikula.  Madaling sundan ang kuwento at habang nakikita ang bigat ng damdamin ng paghihiganti, nariyan naman ang puso ng pelikula na sasabayan pa ng mga aliw na bentahe tulad ng kakatwang opera, at eksenang animo’y walang katuturan ngunit sadyang isinama upang magpaaliw. Mahuhusay din ang mga pangunahing tauhan na sina Estregan at Concepcion. Hindi rin matatawaran ang husay nina Baron Geisler, Dick Israel, at Estrada. Sa kabuuan ay mahusay ang pelikula. Binuhay nito ang pelikulang aksyon na matagal-tagal na ring hindi nararanasan sa pelikulang Pilipino. Ang hindi nito karaniwang pag-trato sa kwento ng gang ay tila bagong aliw sa mga manonood.

Sapagkat tungkol sa gangster ang pelikula, hindi maiiwasan na ito ay magpapakita ng mga eksena ng karahasan. Nariyan ang barilan, saksakan, bugbugan, sakalan, patayan, bantaan. Sa simula’y akakalain ng manonood na pawang pinapaboran ang mga bida sa kanilang pagnanais na maghaganti kahit pa ito ay nangangahulugan ng pagpatay. Ngunit sa takbo ng kuwento, makikitang walang pinapaborang kung sino ang pelikula. Ang mga nagkakasala sa batas ay nakukulong at napaparusahan. Maging ang bida ay hindi makakaiwas sa parusa ng tadhana dahil sa mali nitong mga gawa. Hindi kailanman makabubuti ang paghihiganti.  Ang dapat ay inilalaan ang buhay ng tao sa paggawa lang ng mabuti. Anumang gawaing masama ay magtatapos sa kaparusahan. Ito ang mensahe ng Boy Golden. Nariyan din ang mensahe ng wagas na pagmamahalan sa pelikula. Sa gitna ng kaguluhan at kabuktutan, hindi pa rin maiaalis na pagmamahal pa rin ang higit na makapangyarihan sa lahat. Ngunit hindi pa rin maitatanggi na malabis na marahas ang maraming eksena sa pelikula at ang tema pa lamang nito ay hindi na angkop sa mga batang manonood. Nariyan pa ang ilang eksena na may patungkol sa panghahalay na nararapat lamang sa mga manonod na nasa hustong gulang na. Kung kaya’t minamarapat ng CINEMA na ang pelikulang ito ay para lamang sa mga manonood na may gulang 18 pataas.

Pagpag: Siyam na Buhay

--> DIRECTOR:  Frasco Mortiz  LEAD CAST:  Kathryn Bernardo, Daniel Padilla, Paulo Avelino, Shaina Magdayao  SCREENWRITER:  Joel Mercado  PRODUCER:  Star Cinema  GENRE: Horror, Suspense, Romance  DISTRIBUTOR:  Star Cinema & Regal Films

LOCATION:  Philippines RUNNING TIME:  105 minutes

Technical assessment: 3

Moral assessment: 2

MTRCB rating: PG 13

CINEMA rating: V 14

Mapapadpad ang mga magkakaibigan na sina Cedric (Daniel Padilla), Hanna (Michelle Vito), Ashley (Miles Ocampo), Justin (CJ Navato) and Rico (Dominic Roque) sa burol ni Roman (Paulo Avelino) matapos ang magdamag na pagliliwaliw.  Nauna rito ay magkakaroon ng mainitang pagtatalo sina Cedric at Hanna at magiging dahilan  ng pagkasugat ni Cedric. Madidiskubre ng grupo na ang nangangasiwa sa patay ay si Leni (Kathryn Bernardo).  Samantala, nagsasa-alang-alang ng  mga pamahiin ang  pamilya ng namatay, para diumano walang malasin na sumunod sa namayapa. Mga pamahiin tulad ng bawal ang pagwawalis, bawal matuluan ng luha ang kabaong, bawal mag uwi ng pagkain, bawal kupitan ang abuloy, bawal tumingin sa salamin, bawal makiramay ang may sugat,  bawal dumiretso sa bahay at kailangan mag “pagpag” ng sarili kapag galing sa burol o libing.  Mangyayaring lalabagin lahat ito ng magkakaibigan pati na ilang miyembro ng pamilya ng namatay. Samantala, mapapag-alaman na napatay ng taong bayan si Roman dahil diumano sa pakikipagkasunduan nito sa dimonyo na pumatay siya ng siyam na tao kapalit ng  pagbabalik ng buhay ng namatay na anak. Dahil sa paniniwala na di nagpagpag  ng mga sarili pagdating sa kani kanilang bahay ang mga nagtungo sa burol ni Roman ay  sinundan sila ng kaluluwa nito at  isa isang nagbuwis ng buhay sa ibat ibang paraan kasabay ng lagim ng takot na idudulot nya. Sa pagkakataong ito ay siya naman ang magbabalik buhay kapalit ng siyam na mamamatay.  Sa pagkasawi ng ikapitong tao ay mapapagtanto nina Cedric, Leni at Mac Mac (Clarence Delgado) na may kaugnayan pa rin sa kasunduan na ginawa ni Roman sa dimonyo ang mga malalagim na kaganapan at kailangan maisalba sa panganib ang dalawang buhay na maaring sila din.

 Maganda ang disenyo ng produksyon ng Pagpag: Siyam na Buhay at ang mga ginamit na special effects.  Kapuri-puri ang effort ng produksyon na maghatid ng pinaghusay na visual effects kung saan di masasabi ng manonood na sayang ang kanilang pera. Mahusay din ang mga pagganap  at  naging epektibo ang pinagsamang mga aspetong ito sa paghahatid ng mga eksena ng kilig, takot at suspense na syang genre ng pelikula. Subalit mahina ang pagkakabuo ng kwento, kulang sa focus at maraming sub-plots. Marahil dahil sa dami ng artista, nagsikap ang produksyon na bigyan sila lahat ng mahaba-habang exposure sa kung anumang kadahilanan.  Malaking bentahe ng pelikula ang sikat na tambalan nina Bernardo at Padilla at halata na di pinakawalan ng direktor ang pagkakataong ito upang siguraduhing masisiyahan ang mga tagasubaybay ng dalawang ito kapag napanood ang pelikula. Yun nga lang, parang natuon ang direksyon sa paghahatid ng sikat na tambalan kaysa padaluyin ng maayos ang kwento pati mga kuha ng camera. Tama lamang ang inilapat na tunog lalo na sa eksena ng suspense at mga ilaw bagamat mas maraming madilim na kuha kahit na umaga ang eksena. Halos di naman napansin ang inilapat na musika at kung nakatulong ito.  Sa kabuuan ay maganda ang teknikal na aspeto ng pelikula.

Tinalakay sa pelikula ang iba’t ibang pamahiin kapag may namatay, katulad ng mga bawal gawin habang nakaburol ang patay at ang tinatawag na “pagpag” na siyang pamagat ng pelikula na ang ibig sabihin ay “magpagpag” ng sarili pagkagaling sa burol at huwag dumiretso sa sariling bahay para di umano sundan at gambalain ng kaluluwa ng dinalaw na patay.  Bagamat tradisyon ito at bahagi ng kultura at paniniwala ng maraming Pilipino, ang Simbahan ay hindi naniniwala dito. Hindi nakasalalay sa mga kaganapan sa burol ng isang sumakabilang buhay sa pamilya ang mga susunod na insidente ng pagkamatay. Unang una, lahat naman ng tao ay hahantong dito at walang makakaligtas kapag takdang oras na ng isang tao. Taliwas ito sa pinakita ng pelikula na kapag di sumunod sa pamahiin  ay talagang mumultuhin at mamamatay. Isa pang nakababahala sa pelikulang Pagpag: Siyam na Buhay ay pakikipagkasundo sa dimonyo upang maibalik ang buhay. Batid ng lahat na sa Diyos galing ang buhay at tanging Siya lamang ang nagkakaloob at bumabawi nito kaya ang tuluyang pag-uugnay ng mga pagbali sa pamahiin at sa pakikipagkasundo sa dimonyo sa mga sunod-sunod na malagim na kamatayan ng mga inosenteng tao hanggang sa pagwawakas nito ay hayagang pagtaliwas sa itinuturo ng Simbahan at sa malawakang aspeto ng praktikalidad sa buhay.  Dahil na din sa natamong edukasyon at makabagong panahon ay marami na ang naliliwanagan tungkol sa tamang pagtingin sa mga pamahiin kaya huwag sana masilaw sa hatid na kilig ng sikat na tambalan at thrills ng mga eksenang suspense upang bumalik sa kamalian ng sinaunang panahon. Binigyan ng MTRCB ng PG Rating ang pelikula, pero naniniwala ang CINEMA na nangangailangan ng hinog na pag-iisip ang manonood nito.

Kimmy Dora: ang kiyemeng prequel

Running Time: 100 minutes;  CAST: Eugene Domingo, Angel Aquino, Sam Milby; Direction: Chris Martinez  Screenplay: Chris Martinez; Editing: Claire Villareal; Producer: Erickson Raymundo; Music: Vincent de Jesus; Location: Metro Manila; Genre: Comedy; Distributor: Spring Films

Technical assessment:  2.5

Moral assessment:  3

MTRCB rating:  PG13

CINEMA rating:  V14

Ang Kimmy Dora: Ang Kiyemeng Prequel ay naganap sa panahong bago pa sa ang unang pelikula Kimmy Dora: Kambal sa Kiyeme.  Ipinakilala ang matalinong sina Kimmy na katatapos lamang ng tatlong kurso sa ibang bansa at nakatamo ng pinakamatataas na karangalan at si Dora (Domingo) na isang mahusay na artista sa teatro subalit may kahinaan ang ulo.  Patuturuan sila ng kanilang amang si Luisito Go Dong Hae (Ariel Ureta) na patakbuhin ang kanilang negosyo sa pangunguna nina Bridget (Aquino) at Rodin (Milby).  Samantala isang misteryosong terorista ang mananakot at sisita sa kanilang negosyo.  Matutuklasan nina Kimmy ang tunay na katauhan ng terorista at malalagay sa panganib ang buhay ni Luisito; magsasanib ng pwersa ang kambal sa tulong ni Bogart (Torre) at ng teknolohiyang magpapatalino pansamantala kay Dora.

Ang dapat sanang yugto na magbibigay paliwanag at kaliwanagan sa buong serye ay tilaisang nakakaasiwang kirot ng ngipin—gusto mong kalimutan pero ayaw mawala. Sayang ang ipinuhunang talino at bagong atake ni Martinez sa kauna-unahang Kimmy Dora dahil nahanay bigla ang buong serye sa mababaw na katatawan at walang katuturang pag-usad ng kwento. Mahusay na mga artista ang gumanap pero gaano nga ba ang magagawa nila kung hungkag naman ang mga eksenang ipinagagawa sa kanila. Maayos naman sana ang buod ng istorya pero dahil medyo pilit na ang ikatlong yugto, maraming eksena na inilagay na lamang para pampahaba at pampatawa. Maliban sa kwento at atake sa komedya, maayos naman ang larangan teknikal ng pelikula. Hindi nga lamang siya sulit panuorin at mas mabuti pang abangan na lamang ang libreng pagpapalabas nito sa telebisyon.

Ang paggalang at pagpapahalaga sa bawat tao, matalino man o mahina ang pag-iisip, ay hindi dapat kalimutan. Sa katunayan, ilan ang may kapansanan na nadaig ang kakayahan pisikal, intelektuwal at pangsining na kakayahan ng mga taong normal ang kakayahan. Hati ang pananaw ng Kimmy Dora sa mga taong mahihina ang ulo, dahil sabay nitong pinapahalagahan at pinagtatawanan ang kahinaan nito.  Alin ang mas naging matimbang? Depende sa eksena at kung ano ang mas kwela sa manunood. Hinapyawan din ng pelikula ang halaga ng pamilya at kung paanong ang matibay na relasyon sa isa't isa ay sandigan sa oras ng kagipitan at pagsubok. Problema din ng Kimmy Dora ang karaniwang problema ng pelikulang Pinoy, ang anumang mensaheng mapipiga ay tinatabunan ng mga eksenang binuo para sa mababaw na kasiyahan ng manunuod at hindi sa ikauunlad ng kwento.

Girl, Boy, Bakla, Tomboy

DIRECTOR: Wenn Deramas  LEAD CAST:  Vice Ganda, Maricel Soriano, Joey Marquez, Ruffa Gutierrez, Cristine Reyes WRITER: Mel del Rosario PRODUCERS and DISTRIBUTOR:  Star Cinema and Viva Films  GENRE: Comedy  LOCATION: Philippines  RUNNING TIME:  105 minutes

Technical assessment:  3

Moral assessment:  3.5

CINEMA rating: PG 13

“Quadruplets” sila Girlie (Girl), Peter (Boy), Mark (Bakla) at Panying (Tomboy)—lahat ay gagampanan ni Vice Ganda.  Magkakahiwalay sila mula sa pagkabata: si Girlie at si Peter ay makakasama ng kanilang amang si Pete Jackstone (Joey Marquez) sa Amerika samantalang si Mark at si Panying ay mapupunta sa kanilang inang si Pia Jackstone (Maricel Soriano), sa Pilipinas.  Magkakasalubong muli ang kanilang mga landas nang hindi inaasahan.  Magkikita kita sila at ilalahad na ng mga magulang nila ang katotohanan kung bakit sila nagkahiwa-hiwalay.  Dadaan sila sa pagsubok pagdating ng panahong mangangailangan ang isa sa quadruplets ng liver transplant, at isa sa tatlo pang magkakapatid ang maaaring maging donor nito.

Ano naman kayang lahi at nakaraan ang pinanggalingan ni Pete at ni Pia at di lamang sila nagkaanak ng quadruplets kundi pati ang dalawang kasarian nito’y nagsanga-sanga pa.  It’s complicated, ika nga.  Pero sa kabila ng medyo gumaralgal na istorya, maayos ding lumabas ang pelikula; malaking bahagi ang naiambag ng galing ng pagganap at characterization ni Ganda.  Sabi nga ng mga tagahanga, “kering-keri niya”.  At siyempre pa, patok din ang arte ni Soriano bilang ina ng quadruplets.  Sa panig na teknikal, wala namang kamangha-manghang elemento ang makikita sa pelikula; inihahain lang nito ang inaasahang makita ng manonood.

Maraming magagandang halimbawa ang dulot ng pelikula.  Nangunguna na rito ay ang pagiging mabuting ina ni Pia.  Kahit iba-iba pa ang mga gawi at pag-uugali ng kanyang mga anak, pantay-pantay ang tingin siya sa mga ito, at tunay din niyang minamahal ang apat.  Hindi rin siya nagtatanim ng galit sa asawang nahiwalay; matimtiman niyang tinitiis ang bigat ng loob, at bagama’t siya ang tunay na asawa ay hindi siya magmamatigas sa kanyang pananaw.  Buo rin ang pananalig niya na ang kanyang mga anak ay higit pang magiging mabubuting tao.  Ayon din sa pelikula, hindi lahat ng bakla ay ugat ng iskandalo o kahihiyan.  Kung mahusay ang pagpapalaki sa kanila, isang maaliwalas na kinabukasan ang mapapasakanila.

10,000 hours

--> Running Time: 107 minutes;  Cast: Robin Padilla, Michael de Mesa, Pen Medina, Mylene Dizon, Bela Padilla; Direction: Joyce Bernal;  Screenplay: Ryllah Epifania Berico, Keiko Aquino;; Editing: Marya Ignacio’; Producer: Philippine Film Studios; Music: Teresa Barrozo; Location: Philippines, Amsterdam; Genre: Drama/Thriller; Distributor: MMFF

Technical Assessment: 3.5

Moral Assessment: 2.5

MTRCB Rating: R13

CINEMA Rating: V14

Habang naghahandang magbigay ng kanyang talumpati si Senator Gabriel Alcaraz (Padilla) para ibunyag ang mga katiwalian sa pamahalaan ay pinagpaplanuhan naman ng Pangulo ng Pilipinas, kasabwat ang ilang matataas na opisyal, ang pagdakip sa nauna. Iuutos ng Pangulo sa matalik na kaibigan at Police Director Cristobal (de Mesa) ang paghuli kay Alcaraz. Matutunugan ni Alcaraz ang panganib sa buhay niya at sa tulong ng mga alyado ng isa pang kaibigan at NBI Director San Juan ay makakatakas siya ng Pilipinas a magtatago sa Amsterdam upang hanapin ang isang testigo (Medina) para malinis ang kanyang pangalan at lumabas ang katotohanan. Samantala, si Maya Limchauco (Bela Padilla), isang reporter sa Pilipinas, ang tutulong kina Alcaraz at kanyang pamilya para sa isang lihim na paghihiganti. At pagkatapos ng 10 libong oras ay muling babalik si Alcaraz sa Pilipinas upang ibunyag ang katotohanan.

Matalino ang pagkakahabi ng mga eksena at tamang tama ang timpla ng drama, aksyon at mga pasaring sa diyalogo. Kaya nga lamang ay natatabunan si Padilla ng mga kasamahang artista. Kung may mapipiga pa sana sa kanya si Bernal para tumapat man lamang kahit konti sa kalidad ng pagganap nina de Mesa at Medina o kahit ng bagitang si Bella Padilla ay mas magkakaroon ng lalim ang katauhan ni Senador Alcaraz. Tama ang puna ng ilang manunulat na tatapat sa mga banyagang produksyon ang istilo ng aksyon ni Bernal. Magaling ang mga kuha at nabigyang katarungan ng mahigpit at buhay na pagkakadugtong-dugtong ng mga eksena. Ang kwento, dahil hango sa mga naganap kay Senador Ping Lacson, ay maaring pagdudahan bilang propaganda, pero kung titingnan ito bilang kathang isip ay sadyang malinaw at matibay ang konsepto at mga tema.  Sulit ang panunuod ng 10,000 Hours.

Hindi lingid sa kaalaman ng madla na sangkot ang ilang matataas na tao sa pamahalaan sa kabi-kabilang krimen at kurapsyon sa bansa. Alam din ng natin na madalas, ang mga nagbubunyag ng katotohanan o naninindigan para sa bayan ay nababalewala o napapatay. Gayunpaman, ang makita ang temang ito sa pelikula ay sadyang nakababagabag dahil tila ba walang pinagkaiba ang maging tapat o maging taksil sa tungkulin sa bayan. Sa kabilang dako, kahanga-hanga na may mga taong katulad nina Alcaraz na patuloy na naniniwalang dapat panindigan at ipaglaban ang katotohanan at katapatan sa paglilingkod sa bayan.  Isang maningning na simbolismo ng pag-asa at dangal ang pagtataya ng mga matitinong tauhan sa pelikula sa kabila ng mga malalakas na puwersa ng katiwalian.  Sa panahon ngayon na kaliwa’t kanan ang nagsusulputang usapin ng korupsyon, mainam sanang makita ng mga ordinaryong Pinoy na ang paninindigan sa tama at totoo ay may saysay pa rin. Sayang nga lamang at ang huling eksena ng 10,000 Hours ay ang pagpatay sa mga testigo at ang matagumpay na pagtatakip ng mga nasa kapangyarihan sa katotohanan.

MAHALAGANG PAALALA:  May pahabol ang CINEMA tungkol sa 10,000 Hours at mga pelikulang tulad nito na base sa tunay na buhay at kinasasangkutan ng mga taong nasa matataas na posisyon ng paglilingkod sa bayan.  Payo ng CINEMA: ingat lamang sa panonood.

Batid natin na ang pelikula ay isang makapangyarihang “medium” o daan na maaaring gamitin tungo sa katotohanan o sa kasinungalingan man.  Ang imaheng gumagalaw, na higit pang malaki kaysa tunay na buhay, ay napakahusay na panghubog ng kaisipan ng tao.  Saan mang bansa na gumagawa ng pelikulang kauri ng 10,000 Hours—mayaman man o mahirap, kilala man o hindi, ano mang lahi o relihiyon—may mga pamilyang nagdurusa o nawawasak ang kinabukasan bunga ng ganitong paglalahad; at mayroon din namang mga taong nailuluklok bilang mga bayani hindi man karapat-dapat.  Anupa’t kay raming mga artistang naihahalal bilang mga lingkod-bayan, senador,  gobernador, representante, o pangulo ng bansa dahil lamang sa kanilang pagiging mga popular at kilalang mukha!  Hindi maikakaila na sa dalas nilang lumabas sa pelikula bilang mga kampeyon ng mga maralita ay nakikita na sila ng masa bilang mga “bida” sa tunay na buhay, at inaasahan bilang mga bayaning hahango sa kanila sa kahirapan.  Sa karaniwang Pilipino, tila hindi na mapaghihiwalay ang buhay sa pelikula at tunay na buhay.  

Gawin nating halimbawa ang 10,000 Hours.  Kung tatanungin natin ang mga lumalabas sa sinehan, ilan sa kanila ang magsasabing “Ah, kathang isip lang ang kuwentong iyan!” at ilang ang magwiwikang “Ah, ganoon pala ang totoong nangyari kay Ping Lacson!”  Kaya mapapag-isipang propaganda ang 10,000 Hours ay dahil binabanggit pa nito ang pangalan ng senador.  Sana’y hindi na lang ipinangalandakan na ito’y halaw sa tunay na buhay upang sabihin lamang, sa katapusan ng pelikula, na ito’y “fiction” lamang.  Madaling tanggapin iyon kung ang tema ng kuwento’y karaniwan lamang at hindi isang kontrobersiyal na kasong nagsasaad ng patayan at korupsyon.  Sa husay ng pagkakagawa, kapani-paniwala naman ang pelikula, kayang tumayo sa sariling paa—bakit kailangan pa nitong “sumakay” sa pangalan at kaso ni Lacson?  Nanggagaling na mismo sa 10,000 Hours ang dahilan upang pag-alinlanganan ang katapatan nito bilang isang dalisay na obra.  Sayang.

Ano man ang katotohanan sa likod ng mga balita, ang pagsusulong nito ng mga nagtatagisang kampo ay nakapaghahati sa bayan, at lalo lamang bumubulag sa madla sa katotohanang wala sa pulitika ang ipagbabago at ikauunlad ng ating bayan.  Wala rin tayong dapat hiranging bayani (lalo na’t nabubuhay pa o kamamatay lamang) pagka’t ang ating buhay at kaligtasan bilang isang bansa ay nakasalalay sa ating pagkakaisa, malinis na pamumuhay, matapat na pagtupad ng ating mga tungkulin, at mapagmahal na pakikitungo sa kapwa bilang mga taong may takot sa Diyos.